Waar is iedereen?

Franse luchthavens hebben iets bizars: er is gewoon niemand. Ik bedoel: het mag toch wat kosten, zo'n hal. Leeg. Niemand. Stil. Wij liepen maar wat rond en kwamen via via bij een kantoortje waar wij eindelijk iemand vonden die ons misschien verder kon helpen. Die ons echter daarna naar de gendarmerie verwees, waar ze ons alleraardigst te woord stonden maar ook niks voor ons konden doen. Zij wilden ons namelijk gewoon via de vertrekhal hebben, wanneer wij gingen vliegen. Dat was standaard en zij wisten niks van passage via de gendarmerie. Onduidelijkheid alom.

Tip: ga tussendoor een keer vliegen en loop dan het hele rondje langs check in en zo. Vraag gewoon om assistentie, ze helpen graag. Dan weet je tenmisnte wat je te wachten staat op de echte vertrekdag, wanneer je eigenlijk niet teveel tijd wilt verliezen.

Gras, veel gras.

Wij werden allervriendelijkst door de toren naar een eigen parkeerplekje geloodst. Het asfalt was dan wel kruimelig, maar het had wel wat om een eigen laantje te hebben waar je de kist mag vast zetten.

Het gras was kniediep en overal hoorde je de krekels. En het was warm. Dan kom je er ineens achter dat je, ondanks dat je onderweg voor je gevoel veel gedronken hebt, dorst hebt. Die plastic kap over je hoofd houdt echt niks aan zonlicht tegen en je droogt uit voor je het weet.

Tarbes, final.

Eenmaal op downwind moesten we een paar 360's over rechts draaien om een TBM700 die op long final zat voorrang te verlenen. En natuurlijk kregen wij clearance toen ik net de volgende 360 indraaide. Volgens mij deden ze het er om in de toren. Maar meteen strak over de andere vleugel naar 60 graden (en er voorbij) om de kortste bocht te maken die mogelijk was en even later draaide ik naar final.

Die Tecnam pakt 90 graden roll binnen een seconde. Catherine pufte wel even, maar hield zich prima.

De Pyreneeën.

Nou? Daar gaat het toch om, zo'n uitzicht. Tarbes ligt echt vlak onder de Pyreneeën en zelfs met weinig zicht kan je ze niet missen wanneer je je approach vliegt.

Er heen en zelf "in" vliegen is toch wat anders. Ik moet dat nog eens doen, met een ervaren vlieger die weet wat je wel en niet moet doen in de bergen. Het klinkt makkelijk ("zonzijde aanhouden"), maar ik had toch het gevoel dat het lastiger dan dat zou blijken te zijn.

Een hoop lol.

Gezellig hoor, in zo'n knus kistje. Je zal een hekel aan elkaar hebben, dan is zes en een half uur wel erg lang. Maar mijn zus en ik kunnen goed door een deur en zelfs op het laatste stuk hadden wij nog genoeg lol om nog maar zo'n plaatje te schieten.

Atoomgevaar.

De VFR-route leidde dwars over deze centrale en wanneer je niet oplet en onder de minimaal toegestane hoogte er overheen vliegt, dan heb je een probleem. Ik wilde zelfs geen risico lopen (weet ik hoe die Fransen meten waar je precies zit) en ben er met een boog omheen gevlogen.

Op Tarbes vertelde een jonge Franse vlieger dat het echt geen flauwekul was en dat je echt een enorme boete krijgt wanneer je de regels overtreedt.

Zuid Frankrijk.

Erg spannend was het landschap niet. Het was wel opvallend dat ongeveer tot aan de Dordogne nog koolzaad werd verbouwd, maar daarna ineens niet meer.

Ik was blij met mijn GPS (of liever gezegd: die van Vincent, want die heeft een 296), want alleen met de kaart en klok is het toch een lastig navigatieavontuur.

Limoges II.

Nou, daar stonden wij dan op een vergeten stukje van het veld. Op alle velden waar wij kwamen was het altijd zoeken naar mensen die ons konden helpen. Wanneer je ze eenmaal vindt, willen ze ook best wel. Maar er was gewoon vaak niemand.

De paal met de knop om brandstofhulp te roepen staat net rechts van de pomp, bij de rechter vleugeltip. Gewoon op duwen. Komt goed.

Limoges, short final.

Het was prachtig weer in de buurt van Limoges en dus was ik verrast door de stevige wind die dwars op de baan stond. Tijdens de landing had ik er niet zo'n last van, maar eenmaal uit de kist merkte je gewoon dat je op een heuveltop stond.

De baan heeft aardige upslope (wanneer je in zuidelijke richting landt) en het feit dat er vlak voor mij een 737 landde, maakte dat ik extra wakker was.

Tip: bij de pomp moet je op een knop drukken om getankt te worden. That's all. En de chauffeur bracht mij naar het kantoortje waar ik kon betalen met mijn credit card.

Lift.

Natuurlijk kreeg Catherine spontaan een lift. Deze brandweerman reed er speciaal voor om. Ik moest er om vragen en werd met wat tegenzin door de pompbediende terug gebracht in een oud barrel. Wat heeft zij nou, wat ik niet heb.

Rouen.

Naar het terminalgebouw lijkt niet alleen ver, het is het ook echt. Dus mochten wij dat hele eind over een verder verlaten veld lopen om een toilet te vinden en de brandstof te betalen. Alles bij elkaar kostte deze turn around ons twee uur.

De crew, Catherine en Marco.

Na de eerste leg, met alle zorg over het weer rond Lille, was het erg prettig even op Rouen uit te blazen. Wanneer je dan een half uur moet wachten voordat er iemand komt om je tanks te vullen (ja, logisch, die passagekist moest echt eerst weg, je mag niet verwachten dat er nog iemand is die de pomp kan bedienen, toch?), ga je dus maar wat foto's schieten. Nou, dit zijn wij dus.

En toen spraken ze alleen Frans ...

Daar hang je dan, in de buurt van dat veld waar ze alleen maar Frans spreken. Of waar niet eens een torenbezetting is en van jou verwacht wordt dat je, in het Frans, je meldingen doet bij nadering van het veld.

Wij kennen dat in Nederland niet, maar in Frankrijk (en in meerdere landen) heb je zat velden waar je zonder verdere begeleiding start en landt. Je roept gewoon op de frequentie van dat veld je intenties en anderen horen dan wat je aan het doen bent.

Bijgaand wat Franse termen. Ik gebruik Blois als voorbeeld, maar daar hebben ze vaak wel torenbezetting. Maar soms ook niet!

Overigens is Engels steeds vaker gebruikelijk, ook op de kleinste velden. En wanneer je rustig en duidelijk spreekt, mag je verwachten dat iedereen begrijpt wat je bedoelt wanneer je gewoon de Engelse terminologie gebruikt. Maar "die ander" roept wel in het Frans zijn intenties. Dan is het handig in ieder geval de algemene bedoeling te snappen.

Nadering van veld:
Aeroport de Blois, PH-VHA, Tecnam – dix minutes a l’ouest de l’aerodrome, a deux mille pieds QNH 1021, a destination Blois, estimée cinq minutes, circuit consignes


Holding Point d’attente
Take off Prêt a decollage
Down wind Vent arrière
Base leg Etape de base
Final Finale
Runway vacated Piste dégagée

Opstarten
Blois, PH-VHA, Tecnam, VFR a destination de Tarbes, roulages consignes

Leaving frequency Je quitte la fréquence

Poitiers

Poitiers is ook al zo'n makkelijk veld. Wij kregen een straight in en de tankauto stond binnen een paar minuten naast de kist. Het betalen was even zoeken: aan de andere kant van het gebouwencomplexje is een soort "blast wall", waarachter operations verstopt zit. En naar een toilet of koffie kom je alleen door brutaal op de ramen van het passagiersgedeelte te tikken, waarna je zonder enige poespas wordt binnen gelaten. Er uit is al net zo makkelijk: wij kregen de code van de deur ...

Limoges

Limoges ligt op een heuvel en de baan heeft (in zuidelijke richting kijkend) upslope. In ons geval woei het er stevig, wat natuurlijk versterkt wordt doordat je letterlijk boven de rest van het landschap uitsteekt.

De afhandeling is prima: je parkeert bij de pomp, drukt op een knop en wacht totdat de tankauto komt. Die neemt je mee naar de andere kant van het veld, waar je kan betalen. Daarna brengt hij je naar de ops room, waar je je vliegplan kan filen en je landingsgeld (!) kan betalen. In ons geval was daar niemand en moesten we via via en met bonken op de ramen mensen op onze aanwezigheid duiden.

landingskaart Rouen

Het veld van Rouen is makkelijk te vinden. Je vliegt vanuit Nederland komend gewoon totdat je de stad raakt en slaat dan af in oostelijke richting. Dan ligt het precies goed voor een base line approach.

Bij het uitvliegen, vaak in zuidelijke richting, volg je prachtige delen van de Seine.

landingskaarten

Bijgaand tref je de verschillende landingskaarten, zoals die ook op het online AIP Francais staan. Eerst maar ons einddoel: Tarbes Osun. Vergis je niet: er bestaat ook een kleiner veld, meteen naast de stad. Dat veldje lijkt handig, maar het is vaak "off limits" als gevolg van militaire activiteiten.

welkom

Blijf terug komen voor foto's en updates! Ik probeer met enige regelmaat nieuwe "posts" te doen. Schroom ook niet om om informatie te vragen of commentaar te geven.